توقف پرخوری با شوک برقی به مغز/ علت اساسی بروز دیابت نوع 2 چیست؟

دکتر کیسی هالپرن، جراح مغز و اعصاب در دانشگاه پنسیلوانیا می‌گوید که او و همکارانش تصمیم گرفتند تا تحریک عمیق مغز را روی بیمارانی که این اختلال شایع اما کمتر گزارش شده را داشتند، امتحان کنند.

همانطور که در مقاله‌ای در مجله Nature Medicine منتشر شده، توضیح داده شده است، این کارآزمایی، دو بیمار به نام رابین بالدوین ۵۸ ساله و لنا تولی ۴۸ ساله را به مدت شش ماه دنبال کرد که در این مدت دستگاه کاشته شده در مغز آنها فعالیت در ناحیه‌ای از مغز به نام هسته اکومبنس(nucleus accumbens) را که در اعتیاد دخیل است، تحت نظر داشت.

هر زمان که این دستگاه، سیگنال‌هایی را حس می‌کرد که میل به غذا را پیش‌بینی می‌کردند، آن ناحیه از مغز را تحریک می‌کرد و سیگنال‌ها را مختل می‌کرد.

اکنون پرخوری آنها چیزی نیست که معمولاً به عنوان پرخوری در نظر گرفته می‌شود. گزارش‌ها می‌گویند وضعیت این بیماران شامل پرخوری چندین بار در هفته و به دنبال آن احساس از دست دادن کنترل و احساس انزجار بوده است.

پژوهشگران قبلاً از تحریک عمیق مغز برای آرام کردن نورون‌های هسته اکومبنس در موش‌ها استفاده کرده بودند و توانسته بودند از پرخوری این حیوانات جلوگیری کنند، اما می‌خواستند بدانند آیا این در انسان‌ها نیز کار می‌کند؟

این دستگاه ناحیه مربوطه مغز را تحریک می‌کرد و سیگنال‌های مربوط به ولع و پرخوری را مختل می‌کرد.

برای هر یک از این دو زن یک ضیافت ۵۰۰۰ کالری از غذاهای مورد علاقه وی در زمانی که گرسنه نبودند، فراهم شد. این دو زن که محرک‌های عاطفی خاص خود را که می‌تواند باعث پرخوری آنها شود، برای گروه پژوهشی توصیف کرده بودند، به آنها اجازه دادند تا آنها را ترغیب کنند تا با این محرک‌ها آنها را در راستای هدف مطالعه تحریک کنند.

دستگاهی که برای ضبط سیگنال‌ها و تحریک مغز در موش‌ها استفاده می‌شود، به صورت تجاری در دسترس است و برای درمان صرع مقاوم به دارو تأیید شده است. این دستگاه با جراحی در زیر پوست سر کاشته می‌شود و سیم‌هایی از میان جمجمه به هسته اکومبنس در هر نیم‌کره مغز متصل می‌شود.

هنگامی که این دو زن غذا می‌خوردند، پژوهشگران تکانه‌های الکتریکی را در هسته اکومبنس آنها ثبت کردند. بر اساس این انتشار، هر زمان که دستگاه سیگنال‌های هسته اکومبنس را که در مطالعات قبلی برای پیش‌بینی میل به غذا یافت می‌شد، حس می‌کرد، آن ناحیه مغز را تحریک می‌کرد و سیگنال‌های مرتبط با ولع به غذا را مختل می‌کرد.

آزمایش شوندگان گزارش دادند که هر زمان که دستگاه‌ها فعال می‌شدند، دیگر تمایلی به پرخوری یا ولع و میل غیرقابل کنترل به غذا خوردن نداشتند.

در طول شش ماه پیگیری این درمان، هر دو آزمایش شونده موارد پرخوری بسیار کمتر و کاهش وزن خود را گزارش کردند. آنها همچنین متفاوت غذا می‌خورند.

هالپرن، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: این یک مطالعه امکان‌سنجی اولیه بود که در آن ما در درجه اول ایمنی را ارزیابی می‌کردیم، اما مطمئناً مزایای بالینی قوی که این بیماران به ما گزارش کردند واقعاً چشمگیر و هیجان‌انگیز است.

پژوهشگران می‌گویند، همین درمان را می‌توان برای سایر اختلالات مربوط به غذا خوردن نیز اعمال کرد.

آنها می‌گویند، این دو زن که دستگاه‌هایشان یک سال پیش کاشته شده بود، این امکان را داشتند که بعد از ۱۲ ماه آنها را از سر خود خارج کنند، اما هر دو نفر می‌خواستند آنها را نگه دارند، زیرا دیگر هوس خوردن سیری ناپذیر و پرخوری کردن نداشتند. بنابراین وضعیت آنها به مدت سه سال پیگیری خواهد شد.

پژوهشگران هم‌اکنون شروع به ثبت نام بیماران جدید برای یک مطالعه بزرگ‌تر کرده‌اند. آنها خاطرنشان می‌کنند که این درمان را می‌توان برای سایر اختلالات مرتبط با از دست دادن کنترل در میزان غذا خوردن از جمله پرخوری عصبی اعمال کرد.

آنها تاکید می‌کنند که قبل از تایید این درمان توسط سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) باید این روش را بر روی حداقل ۱۰۰ نفر در چندین مرکز پزشکی آزمایش کنند.